Maren!
OMG!
Maren!
Weet jij wel hoe tof jij bent?!
Welke indruk jij achter laat?
Welke ontwikkeling jij doorgemaakt hebt en blijft doormaken, door de keuzes die jij maakt?
Wat voor mateloze bewondering en respect ik voor jou heb?
Zo. Dat moest eruit.
Hoe komt een jong meisje erbij om te gaan schrijven? Wat drijft haar en wat zorgt ervoor dat ze niet meer stopt? ‘Ze´ zeggen weleens dat schrijven een leerproces is, therapie. Was of is dat bij jou ook het geval of is het de enige manier om jouw volle hoofd leeg te maken?
Dat volle hoofd ken ik namelijk. Ik heb een hoofd dat nooit stopt met denken (mijn mond stopt trouwens ook erg weinig, en nu ik er zo over nadenk, denk ik dat ik überhaupt een beetje grenzeloos ben. Mmm.). Daarom past het leraarsberoep ook zo goed bij mij. Tijdens een les is er weinig dat me ontgaat. Als ik uitleg, check ik of de stof begrepen is, bereid ik de volgende stap voor of wijzig deze als ik zie dat iets niet landt. Dit gebeurt allemaal tijdens de uitleg van drie minuten. Ik zit nooit om ideeën verlegen. Overal zie ik mogelijkheden. Heerlijk. Maar elluk voordeel het zun nadeel: het stopt nooit. Vele uren slaap zijn verloren gegaan. Een bijkomdag is bij mij pure noodzaak. Autorijden langer dan een uur vind ik te intensief. Het lukt me een uur om minder te denken en daarna is mijn focus op de weg gewoon minder.
Hoe werkt jouw hoofd, Maren? Wat is jouw therapie? En wat is jouw guilty pleasure? Oreo´s met koffie? De mijne chocola met zeezout. En dan niet een beetje, maar veel. Net zoals boeken. Een boekwinkel, en dan vooral die van Dorothé, is voor mij een walhalla. Een snoepwinkel optima forma. Hele salarissen zijn daaraan opgegaan. Over grenzeloos gesproken. Ik zie je tussen de wolken heeft mij echt geraakt. De zoektocht van een ieder doet mij denken aan waarom ik zo graag leraar ben. Welk boek heeft jou geraakt, als mens en als schrijver?
Rest mij nog een laatste vraag: wanneer zien we elkaar weer?
Liefs,
Caroline
Dankjewel voor je lieve brief, Caroline. Ik moest helemaal blozen van je complimenten… En tegelijkertijd weet ik nooit zo goed wat ik met complimenten aan moet, dus ik ga snel verder… 😉
Het viel me de eerste keer (en tot nu toe enige keer) dat we elkaar zagen al meteen op: we hebben allebei een grenzeloze liefde voor ons vak.
We kunnen volgens mij allebei uren doorpraten over boeken, lezen, verhalen, kinderen enthousiasmeren en… chocolade. O nee, jij houdt dus ook van Tony Chocolonely? Karamel zeezout? Die met de oranje wikkel?
Die is echt gevaarlijk lekker. Het feit dat het breekt in ongelijke stukken is briljant en gemeen tegelijk. Want ik wil altijd alle stukken proeven (de rechte stukken smaken écht anders dan de hoekige!) en daardoor is een reep per weekend eerder regel dan uitzondering.
Je vraagt in jouw brief hoe een jong meisje erbij komt om te gaan schrijven.
Om eerlijk te zijn is het nooit anders geweest. Ik verzin al verhalen sinds ik kan praten. Ik herinner me een verhaal over een konijn en een wortel, toen was ik vier.
Het leuke aan schrijven vind ik dat je de baas bent over jouw eigen verhaal. Soms lees ik een boek en dan vind ik het einde teleurstellend, of had ik een ander personage liever als hoofdpersoon gehad. Bij het schrijven mag je alles zélf bepalen. Heerlijk voor zo´n eigenwijze Steenbok als ik. Ik ben trouwens benieuwd wat jouw sterrenbeeld is, als ik nu moet gokken zou ik zeggen Vissen, maar dat is puur op gevoel gekozen. Ik doe graag dingen op gevoel, mijn hoofd gebruik ik bijna nooit bij het maken van keuzes.
Mijn debuut Dreadlocks & Lippenstift schreef ik in mijn puberteit, een periode waarin je jezelf goed leert kennen, of juist helemaal niets van jezelf snapt.
Dat laatste vond ik soms moeilijk, ik voelde me vaak anders dan anderen. Dat kwam deels omdat ik schrijver wilde worden (wie wil dat nou op zijn vijftiende?!), maar ook omdat ik worstelde met het feit dat ik lesbisch was. Ik kwam pas op mijn negentiende uit de kast, maar ik voelde mijn hele puberteit lang dat er dingen niet klopten.
Ik werd niet verliefd op jongens zoals al mijn vriendinnen en ik vond Leonardo DiCaprio in Titanic best knap, maar ik vond het geen ramp dat hij het einde van de film niet haalde (Kate leefde tenslotte toch nog?!).
Dat anders-voelen heeft me wel altijd geïnspireerd tot nieuwe verhalen.
Van jongs af aan vind ik het magisch interessant als mensen die heel verschillend zijn samenkomen.
Mijn lievelingsfilm was Save the last dance, waarin een blanke balletdanseres een relatie begint met een donkere hiphopdanser.
In mijn eigen verhalen laat ik ook graag twee totaal verschillende personen in één situatie samenkomen. En dan is het puzzelen hoe (en of) ze er goed uitkomen. Naïeve Lotte ontmoet bijvoorbeeld zwerver Maas (Ik denk dat dit het einde is) en rebelse leerling Lauren ontmoet optimistische, ernstig zieke Casper (Ik zie je tussen de wolken).
Echt tof dat je juist dát boek zo mooi vond. Ik zie je tussen de wolken is een boek dat ik al jaren wilde schrijven, maar het was altijd te vroeg. Het verhaal kwam te dichtbij, het deed me teveel denken aan mijn eigen puberteit, waarin ik met dezelfde vragen worstelde als Lauren in het boek doet.
Maar afgelopen jaar kon ik het eindelijk op papier zetten. Misschien ben ik dan toch volwassen geworden…
Het luchtte op. Alsof ik door dat boek eindelijk een punt zette achter die periode. Misschien zou je inderdaad kunnen zeggen dat schrijven een soort therapie voor mij is. Eentje waar ik zielsgelukkig van wordt.
Met dit verhaal heb ik weer andere jongens en meiden kunnen helpen, die op hetzelfde geslacht vallen of die zichzelf pijn moeten doen omdat ze niet met hun emoties om kunnen gaan.
Tegen hen wil ik met dit boek zeggen: het komt goed. Echt waar.
Je vertelde dat je dit boek op de leeslijst had laten zetten van jouw school, echt heel gaaf.
Hoewel… Hebben jouw leerlingen mijn boek nog wel nodig? Volgens mij signaleer jij van alles bij hen.
En dat jij zitzakken in je lokaal hebt gelegd, omdat houten stoelen niet uitnodigen tot lezen. Briljant!
Jouw baan gaat verder dan het overdragen van de stof, je zíet de leerlingen echt. Dat is heel mooi en zo ongelooflijk nodig op die leeftijd.
Mijn baan moet volgens mij ook verder gaan dan het schrijven van een verhaal, ik wil de lezers raken en ze aan het denken zetten.
Misschien verschillen wij dus niet zo erg van elkaar, maar ik wil ons toch graag eens in een situatie plaatsen.
Wat dacht je van Frankrijk? Ik rijd (ik kan makkelijk verder dan 1 uur), we nemen een reep oranje zeezout van Tony mee en gaan een yoga-cursus doen ergens aan de kust.
Liefs,
Maren
PS = Misschien twee repen doen?
Lees meer over Maren Stoffels