in een gedicht druk ik mijn bewondering uit voor schrijfster Natasza Tardio
Voor Natasza
Schrijven
Als lust en als leven
Schrijven
Als noodzaak
Als antwoord
Op het leven
Om grip te krijgen
Op alles wat er gebeurt
Meedogenloos
Onzichtbaar
Om te spelen
Samen te vatten
Te doceren
En lezen te bevorderen
Vol enthousiasme
En zonder voorbehoud
Geef jij je iedere keer
Aan een verhaal
En aan een klas
Niets is jou te gek
In ben je voor alles
De ideeën komen en blijven stromen
Over
Samen schrijven is niet
Alleen
Altijd is het glas vol
Toch is er onzekerheid
Aan de andere kant
De kant die niemand ziet
Een mooier mens bestaat er niet
Geloof
Hoop
Liefde
En boekenkasten vol
Van Caroline
Voor Caroline, in antwoord op jouw bijzondere gedicht,
Ik sta alleen, omringd door mensen die kijken maar niets zien. Zonder iets te zeggen zie ik ze lopen. Ze leven, lachen, praten en bewegen zich voort in een wereld vol kleur. Een wereld die bruist en leeft. Zo anders dan mijn wereld die bestaat uit twee kleuren: rood en zwart. De ene keer overheerst het zwart, de andere keer het rood. Al naar gelang de wereld mij overspoelt.
Ik probeer mij onder te dompelen in de kleuren van de wereld om mij heen en spreek woorden zonder betekenis. De woorden gevuld met waarheid blijven hangen in een vacuüm van stilte diep van binnen. Uitgesproken, maar onhoorbaar. Elke letter geketend, net als ik. Verbonden met het verbod om uit te spreken wat mij in mijn nachtmerries achtervolgt en zo meedogenloos onderdompelt in angst.
In stilte schreeuw ik voor me uit, maar er is niemand die mij hoort. Wat ik voel blijft ongezien door de mensen die mij omringen. Dus schrijf ik: woord na woord, zin na zin, hoofdstuk na hoofdstuk, boek na boek. Want in de door mij verzonnen verhalen zitten verborgen boodschappen die niet uitgesproken mogen worden. Fragmenten van wie ik ben vinden hun fundament in de personages die ik verzin. Zij zijn het die mijn gevoelens uitademen en mijn onzekerheden en angsten beleven en doorgeven aan de lezer. Daarin ligt de urgentie van wat ik schrijf. Het is mijn vlucht uit de greep van alles wat verboden is. En ja, het glas is vol. Zo vol dat ik nog wel honderden boeken kan schrijven en een tienvoudige daarvan aan personages. Karakters die alles wat mogelijk is meemaken in een wereld voortgekomen uit onmogelijkheden. Net zoals ik een onmogelijkheid ben van mijn verleden.
Ik schrijf uit noodzaak. De noodzaak om te vertellen. De noodzaak om te zijn. De noodzaak om het zwijgen te doorbreken. De noodzaak om onzichtbaar zichtbaar te laten zijn. Want dat is wat schrijvers doen. Ze doorbreken stiltes, halen muren neer en gummen verboden uit die ooit zijn opgelegd. Schrijven is vrijheid en in vrijheid wil ik zijn.
Ik schrijf, dus ik ben. En wie ik ben is wat ik schrijf. Behalve voor jou, Caroline. Een paar jaar geleden hoorde je mijn stem in alle geschreven pagina´s en nadat we elkaar ontmoetten hoorde je mijn stem daarbuiten. Toen en nu nog steeds. Je luistert als er niet gesproken wordt en je ziet wanneer de rest van de wereld zijn ogen sluit. Dank je voor je bijzondere gedicht.
Van Natasza