De telefoon gaat. Deze keer niet onze schoolschrijver Rom, maar Dorothé van de Kinderboekwinkel. ´We hebben een actie en ik moet meteen aan jou denken.´ Wow! Ik luister enthousiast. ´Ik reserveer vijf exemplaren voor je. Zie je zaterdag!´ zijn de laatste woorden van Dorothé. Helemaal blij hang ik op. Wat een bofferd ben ik toch! Vijf leerlingen krijgen het nieuwste boek van Anna Woltz, Honderd uur nacht. Als tegenprestatie schrijven zij een recensie en gaan ze tijdens een high-tea in gesprek met de schrijfster. Dit alles in anderhalve week tijd. In mijn vier klassen denk ik wel vijf leerlingen zover te krijgen. Toch gonst het door mijn hoofd: het is extra, niet voor een cijfer en de high-tea is op een zaterdag.
Ik begin met promoten in mijn moeilijkste klas, een tweede klas. Meteen gaan er een paar vingers omhoog, maar de zaterdag is het probleem. Veel leerlingen sporten dan. En ook al ben ik een grote boekpromotor, sporten zeggen we er niet voor af. Nathan biedt het volgende aan: hij leest het boek, schrijft een recensie, maar is er zaterdag niet bij. Ik ga akkoord! Blij verlaat hij met het boek in de hand het lokaal. Mooi om te zien. In mijn mentorklas, een derde klas, heb ik zo drie enthousiastelingen. Omdat ik mijn brugklas nog niet heb gehad, vraag ik mijn mentorleerlingen in de pauze te komen. Ook in mijn brugklas promoot ik het boek. Als ik stop met voorlezen waar de klas stil naar heeft geluisterd, vraagt een jongetje of ik verder wil lezen. De klas valt hem bij. Dus lees ik nog twee hoofdstukken voor. Als ik daarna het aanbod van Dorothé voorleg, schieten de vingers omhoog. ´Ik, juf, ik!´ Wat nu? Ik gebruik hiervoor de pauze. Mijn derdeklassers zijn er ook. Met een lekker clubbie overleggen we wie de gelukkigen zijn. Niemand wil afvallen. Ter plekke bel ik Dorothé, omdat ik hen allemaal deze ervaring gun. Dorothé is zeer begripvol, maar legt uit dat de actie een groot succes is en alle recensie-exemplaren vergeven zijn. Ietwat teleurgesteld hang ik op. Wat moet ik zeggen? Ik kijk naar de koppies voor me. De boef die zo graag een succeservaring wil, de boekenwurm, de rockchick met een groot hart, de stille die nu voor zichzelf opkomt, de gepeste, de beauty met brains, de luie, de lieverd om wie ik mij zoveel zorgen maak. Stuk voor stuk leerlingen van wie ik dit niet had verwacht, op de boekenwurm na. Dan komt mijn boef met een geweldig idee: de eerste drie lezen in een paar dagen het boek uit en geven het door aan de volgende. De tweetallen zijn zo gemaakt, er is zelfs een klasoverschrijdend koppel. Of het goed komt, weet ik niet, maar ik stem in. Deze schatten wil ik niet tegenwerken. We spreken af dat ik per mail de recensies ontvang en de dag voor de high-tea beslissen we wie er mee gaan.
De eerste mail ontvang ik al na twee dagen. Boek uit, genoten en gerecenseerd. Ik ben trots op mijn boekenwurm. Na vier dagen zijn er al twee boekenwissels geweest en vindt voor mijn ogen de derde plaats. Na een oproep van mijn kant heb ik ook alle recensies. Tjonge! Op vrijdag zijn er helaas zieken. Ik krijg mailtjes hoe erg ze balen. Ik heb vijf leerlingen voor me en er zijn vijf plekken, godzijdank. We spreken alles door en op papier kunnen leerling en ouders alles nalezen.
Met een fijn gevoel word ik de volgende ochtend wakker. De Grote Dag! Ruim op tijd kom ik aan op de Ganzenmarkt, maar ik ben niet de eerste. Asmaa staat al op me te wachten en binnen vijf minuten is de rest er ook. ´We hebben er zin in, juf!´ Dorothé ontvangt ons met open armen.
En dan komt Anna. Een uur lang praten we over Honderd uur nacht, over haar schrijfstijl en onze leeservaring. Tussendoor snoepen we en lachen Luisito en ik als we allebei het zoveelste lekkers pakken. De sfeer is geweldig. Anna is fantastisch en mijn leerlingen groots. Ze zijn open, stellen vragen en zijn bescheiden. We horen bij elkaar.
We praten buiten nog even na, maken foto´s, zwaaien elkaar uit en gaan ieder ons weegs. Tjonge. Ik ben er stil van.
Caroline, Adam, Asmaa, Aysuda, Luisito en Charlotte