Niets zo leuk als schrijvers te mogen ontvangen op school. Alhoewel… deze bezoeken mogen voorbereiden met leerlingen is natuurlijk nog leuker. 135 tweedeklassers worden verdeeld over twee schrijvers. Chaos? Onvrede? Verhoogde werkdruk? Nee joh, een goede voorbereiding is het halve werk! Wij staan drie docenten en een mediathecaris sterk. Ruim op tijd hebben wij bij de openbare bibliotheek kratten met boeken besteld; vijftig exemplaren van Rotjongens en Latino king van Bibi Dumon Tak en negentig exemplaren van de zeven jongerenboeken van Rom Molemaker. Twee klassen bereiden zich voor op hun ontmoeting met Bibi en drie klassen ontmoeten Rom. Elke klas wordt in groepjes verdeeld en kiest een titel.
En dan gaat het echte werk beginnen. Het lezen. Omdat woordenschatvergroting en leesplezier bij ons hoog in het vaandel staan, laten wij onze klassen twee volle weken elke les lezen, 50 minuten lang. Even twijfelen we of we hier wel verstandig aan doen. Verstandig is het zeker, gezien de opbrengst die het lezen biedt, maar wat halen we onszelf op de hals? Houden onze leerlingen het vol? Ja! Ze komen binnen, pakken hun boek en gaan lezen. Zo simpel is het. Als er iemand heel zachtjes fluistert, wordt hij meteen non-verbaal tot stilte gemaand. En hij luistert, de jongen met wie wij de grootste moeite hebben om hem aan het werk te krijgen. En te houden. En nu leest hij een boek. De kracht zit natuurlijk ook in het soort boeken. Bibi´s boeken gaan over jongeren in het gevangeniswezen. Roms boeken zijn divers, gaan over jongeren die tot leven komen, herkenbaar zijn en actie meemaken. Hun boeken zetten niet-lezers aan tot lezen. En lezers tot nog meer lezen.
Na twee weken lezen gaan de groepjes een wensdoos vullen met een voorwerp en foto. De doos zelf moet van binnen en van buiten passen bij het boek en de personages. Dus krijgen we een roze gevangenis met bloed van binnen. ‘Je denkt dat je goed terechtkomt in de gevangenis, juf, maar dat kom je dus niet, hè.´
Maakt een groepje een hart met spijkers aan de binnenkant. ‘De spijkers staan voor de pijn die de rotjongens hebben, pijn opgelopen in hun leven, die ze anderen hebben aangedaan, maar ook de pijn waar ze in de gevangenis mee moeten dealen.´ Wordt er een echte schatkist gemaakt met een heel groot slot, zonder sleutel. ´De hoofdpersoon beschermt zichzelf heel goed, maar is daardoor de sleutel nu kwijt. Zijn we allemaal weleens, hè juf.´ Vier jongens stormen op me af, trekken aan mijn arm en houden een roodwit ronde doos voor mijn gezicht. ‘Kijk juf, het is gelukt! Een extasypil met daarin de broek met drugs die hij gesmokkeld heeft. Moet je dus nooit doen, ook al verdien je er veel geld mee, zoals hier´, en ze houden een grote stapel bankbiljetten omhoog. Als vanzelf laten de leerlingen hun wensdoos aan elkaar zien. Een officiële presentatie is hierdoor niet nodig.
Iedereen kijkt reikhalzend uit naar de auteurs. De leerlingen kijken en luisteren ademloos naar de schrijver. Elk woord wordt opgeslokt, we horen ze vertaalslagen maken in hun hoofd, contact maken met de hoofdpersoon en in gesprek gaan met de schrijvers. Wij, de docenten, werpen liefdevolle blikken op hen, onze leerlingen. Elk groepje krijgt de gelegenheid hun wensdoos aan Rom of Bibi te presenteren. Hoe gaaf is het om jouw werk aan de schrijver te mogen laten zien die hier zeer serieus op in gaat? We zien onze leerlingen groeien.
Iedereen verlaat een stukje groter het lokaal. Wij komen bij, praten na, nemen complimenten in ontvangst en houden elkaar vast. We hebben het geflikt. Want weet je, de kracht zit ´m ook in het samen doen.
Selfie nr 4: het team