Hey Buddy,
(ik schrijf nooit hey, maar ik vind het zo mooi staan bij jouw naam)
We kennen elkaar niet zo goed, maar ik weet dat jij piloot bent, twee leuke kinderen hebt en dat je een goede schrijver bent. Op aanraden van een vriend ben ik Pokerface gaan lezen. Wat een hit! Toen Oog om oog uitkwam, baalde ik dat ik niet bij de boekpresentatie kon zijn. Snel heb ik dit boek gekocht en gelezen. Inmiddels hebben ook veel leerlingen van mij de boeken gelezen. Pokerface is een hit in mavo 2 en 3, Oog om oog staat op de literatuurlijst van mavo 4. Ik vind dat Oog om oog voor een ouder publiek is geschreven. De hoofdpersoon studeert, maar ook de woorden en zinsopbouw vragen meer aandacht. Mooi om deze keuze te zien. Of is het groei? Hoe komt een piloot erbij om te gaan schrijven? Heb je daar wel tijd voor? En kun je groeien als schrijver? Hoe doe je dat eigenlijk, groeien?
Ik lees heel veel. Elke dag. Alles wat mijn leerlingen aan het lezen zou kunnen krijgen en blijft houden. Lees jij? En wat lees jij? Het beeld van een piloot die Fifty shades of Grey in de cockpit leest, houdt mij wakker. Haal jij je inspiratie uit de vluchten die je maakt of wat je hoort bij de bakker? Waarom schrijf je voor jongeren en niet voor volwassenen? Waar droom jij zelf van, daar hoog in de lucht? Of droom ik nu, door te denken dat jij een droomleven leidt als piloot en schrijver en sta jij liever met beide benen op de grond?
Bij Oog om oog was ik verrast door het einde. Het hele boek staat centraal om de keuzes die JJ maakt. En bij het einde lijkt dat ineens weg te zijn, lijk jij als schrijver juist geen keuze te kunnen maken. Hoe is dit einde tot stand gekomen? Ben jij goed in kiezen?
Ik hoop je snel weer te zien. Ik kijk uit naar je novelle en de keuzes die je maakt.
Bye bye,
Caroline
Hey Caroline (op zijn Engels uitgesproken, natuurlijk),
Ook al schrijf je dat je me niet zo goed kent, het blijkt dat je het belangrijkste al te weten bent gekomen. Of dat andersom ook zo is? Even proberen: Je bent docent op het vmbo. Nee, je bent een enthousiaste docent op het vmbo. In plaats van ‘enthousiast´ had ik beter ‘gedreven, bevlogen, bezield en geestdriftig´ kunnen schrijven, maar dat staat zo overdreven. Daarnaast werk je voor Plot26 aan een digitale lesmethode voor het middelbaar onderwijs, rijd je je dochter naar voetbal, ga je met je zoon naar FC Utrecht en lees je de kleinste voor. Dat laatste was een gok. De overige twee minuten van de dag breng je door met je man. Vanwege deze volle agenda praat je op een tempo dat nauwelijks bij te houden is. Zoiets?
Je brief heeft dezelfde snelheid. Wat een vragen! Ik zal proberen ze allemaal te antwoorden zonder er meteen een roman van te maken.
Allereerst bedankt voor je complimenten over Pokerface en Oog om oog. Dat het laatste boek voor een oudere leeftijd is, is een keuze. Zo kon ik er wat meer diepgang in brengen en daar had ik zin in. Ik ben uiteindelijk begonnen met schrijven toen ik midden dertig was en ik al een tijdje de creativiteit miste in mijn baan als piloot. Toen had ik een keuze: creatiever gaan vliegen of er iets heel anders naast gaan doen. Het was duidelijk wat de beste keuze was. Veel tijd om te schrijven heb ik niet en toch is er eigenlijk maar één manier om er beter in te worden en dat is het veel doen. Dat bijt elkaar, en dus besteed ik al mijn tijd op reis aan schrijven. Van veel koffietentjes over de hele wereld weet ik waar de stopcontacten zitten.
Wat ik lees, vraag je. Ik vind al nauwelijks tijd om te schrijven, laat staan om te lezen. Het zijn de spaarzame minuten voor het in slaap vallen die ik eraan besteed. In de cockpit lees ik niet. Wat zo fijn is aan een boek, is om even in het verhaal te verdwijnen. De cockpit is niet de beste plek om te verdwijnen.
Natuurlijk word ik geïnspireerd door de plekken waar ik naartoe vlieg, al is dat meer indirect. Een nieuwe omgeving ruikt, proeft en voelt anders en daardoor kom ik op nieuwe ideeën en krijg ik zin om te schrijven. Wat ik dan precies opschrijf, ontstaat vooral ik mijn hoofd. Het zijn niet zozeer dingen die ik gehoord of gezien heb.
Ik schrijf voor jongeren, omdat ik voor mijn gevoel heel veel kan met een hoofdpersoon van die leeftijd. Toen ik jong was, overschatte ik mezelf nogal eens (lees: altijd). Ik wist wel hoe de wereld in elkaar stak, niemand hoefde mij iets te vertellen. Nu denk ik weleens: wat zou er gebeurd zijn als ik op beslissende momenten een andere keuze had gemaakt of wat als ik meer met die andere vrienden was omgegaan? Ik ben daar benieuwd naar en nu kan ik dat alsnog opschrijven en beleven.
Een dromer ben ik af en toe, maar niet als ik schrijf. Ik heb ook niet het gevoel dat ik mijn verhalen verzin. Eerder houd ik me vast aan een quote van Harry Mulisch: ‘Een verhaal schrijven is niet iets verzinnen, het is je iets herinneren wat nooit gebeurd is.´
En dan nog even over Oog om oog. Je was verrast door het einde, schrijf je. En volgens mij niet alleen verrast, maar ook een tikkeltje teleurgesteld omdat je een keuze verwacht van JJ en daar benieuwd naar bent. Wat ik vooral heb proberen te doen, is om het verhaal naar het einde te versnellen. Ik houd daarvan. Het tempo wordt bij Oog om oog zo erg opgevoerd dat ik bang was of het niet iets te veel van het goede was. Zou ik geen stijlbreuk plegen? Uiteindelijk vond ik van niet. Maar je hebt gelijk. We zitten minder in zijn hoofd en meer in de gebeurtenis, de actie van het moment. Dat was een keuze. En ja, je hebt helemaal gelijk, keuzes maken vind ik niet altijd even makkelijk.
Ik hoop dat ik je vragen een beetje heb kunnen beantwoorden. Bedankt voor je brief en tot de volgende keer. Dan weer in levenden lijve.
Groet,
Buddy
Lees meer over Buddy Tegenbosch